The legacy of post-war architecture in Poland as a record of political, social and economic changes

Polska powojenna architektura i urbanistyka to fenomen, który jest niezwykle zróżnicowany zarówno formalnie, jak i pod względem treści. Chociaż polscy architekci nie byli nigdy całkowicie odizolowani od architektury europejskiej i światowej, od 1945 do 1989 roku ich kreatywność architektoniczna była silnie uzależniona od przemian politycznych, społecznych i gospodarczych zachodzących w Polsce. Zjawisko to postrzegane przez jednych w negatywnym świetle, a pozytywnym dla innych, obrazuje różnorodne emocje i uczucia związane ze zmianami w materialnym dziedzictwie, obejmującymi również skrajne podejścia do idei ochrony dziedzictwa powojennego

Artykuł omawia osiągnięcia architektoniczne w okresie 1945-1949, kiedy polska architektura nie była jeszcze poddana totalnemu nacjonalizmowi i centralizacji wprowadzonej przez komunistów. W ciągu tych kilku lat, kiedy polska architektura była stosunkowo swobodna i pozostawała w bezpośredniej relacji z międzywojennym modernizmem, nastąpił okres silnego rozwoju ideologicznego. Podobnie jak w przypadku innych krajów pozostających w sferze wpływów Związku Radzieckiego, w latach 1949-1955 polska architektura naznaczona była walką kosmopolitycznego modernizmu przez totalitarny, neoklasycystyczny zamiar odzwierciedlenia społecznych i gospodarczych przemian socjalizmu (Socjalny Realizm). W okresie 1955-1960, znanym jako "odwilż październikowa", nastąpił krótki zwrot Polski w kierunku rozwoju architektury podjętego przez świat, natomiast w latach sześćdziesiątych w stronę socjalistycznego modernizmu (‘soc-modernizm’), który okazał się kluczem do powojennej modernizacji Polski w wymiarze politycznym i społecznym.Architektura niektórych obiektów publicznych była wciąż naznaczona eksperymentalnymi elementami awangardy. W tym samym czasie, szczególnie w przypadku budownictwa mieszkaniowego, pojawiały się pierwsze wystandaryzowane  obiekty całkowicie podporządkowane technokratycznym dogmatom ‘realnego socjalizmu’, szczególnie rygorystycznym pod względem ekonomicznym i użytkowym.

Kolejna część artykułu opisuje nowoczesną architekturę socjalistyczną lat 1970-1980, kiedy to nastąpiło znaczne otwarcie Polski na Zachód zarówno w sensie politycznym, jak i ekonomicznym. Dekada wyjątkowo dynamicznego rozwoju w budownictwie mieszkaniowym (już częściowo uwolniona od dogmatu norm i skrajnej standaryzacji) w połączeniu z kredytami zaowocowała szeregiem ambitnych obiektów publicznych, w tym wielu bardzo interesujących kościołów, które powinny być wymieniane i opisywane na tle krajów tak zwanego Bloku Wschodniego. Zaprezentowano również osiągnięcia architektoniczne z lat osiemdziesiątych. Był to okres narastającego kryzysu społecznego i politycznego oraz trwająca likwidacja radzieckiego modelu komunizmu i zastąpienie go przez bardziej demokratyczne struktury. W polskiej architekturze oznaczało to uwolnienie rynku architektonicznego i powrót indywidualnej twórczości architektonicznej. Konsekwencją tego był bezprecedensowy rozwój, inspirowany głównie przez ideologię postmodernizmu i pluralizm stylistyczny. W latach dziewięćdziesiątych dodano do tego intensywnie rozszerzającą się komercjalizację i neoliberalizm dialogu architektonicznego, który w praktyce oznaczał koniec etosu społecznego architektury Modernizm w Polsce.