Polscy urbaniści wobec partycypacji społecznej

##plugins.themes.bootstrap3.article.main##

Łukasz Damurski

lukasz.damurski@pwr.wroc.pl

Abstrakt

Szczególna pozycja urbanistów daje im możliwość bezpośredniego kontaktu z najważniejszymi uczestnikami procesu projektowego: mieszkańcami, inwestorami, władzami samorządowymi i organizacjami pozarządowymi. Mając na względzie potrzeby trwałego i zrównoważonego rozwoju danej jednostki samorządu terytorialnego, planiści winni promować i stymulować współpracę między różnymi podmiotami polityki samorządowej w dążeniu do zaspokojenia potrzeb i aspiracji społeczności lokalnej. Czy jednak tak się dzieje? Jak w praktyce wygląda proces partycypacji społecznej? Poszukując odpowiedzi na te pytania w artykule przedstawiono wybrane wyniki badań ankietowych przeprowadzonych wśród polskich urbanistów w 2010 r. Wskazują one, że planiści dostrzegają potrzebę angażowania społeczności lokalnych w proces projektowy, chociaż mają wątpliwości co do rzeczywistych efektów partycypacji społecznej. Zdaniem urbanistów mieszkańcy oczekują przede wszystkim realizacji swoich prywatnych interesów, władze samorządowe kierują się potrzebą realizacji bieżącej polityki lokalnej, a samym urbanistom brakuje siły przebicia i odpowiednich umiejętności do właściwego prowadzenia konsultacji społecznych. Z badania wyłania się potrzeba jakościowej zmiany procesu partycypacji społecznej w Polsce.

Słowa kluczowe:

urbanista, planista, partycypacja społeczna, Polska

Bibliografia

##plugins.themes.bootstrap3.article.details##

Damurski, Łukasz. (2012). Polscy urbaniści wobec partycypacji społecznej. Problemy Ekorozwoju , 7(2), 87–96. Pobrano z https://ph.pollub.pl/index.php/preko/article/view/4825

##plugins.generic.usageStats.downloads##

##plugins.generic.usageStats.noStats##