Publikowanie artykułów jest możliwe po podpisaniu zgody na przeniesienie licencji na czasopismo.
Drewno było najczęściej używanym surowcem do konstrukcji obiektów od najdawniejszych czasów, które w czasie jego użytkowania narażone jest na biodeterioracje i całkowite spalenie w wyniku pożaru. Drewniane obiekty zabytkowe są całkowicie palne, a na dodatek często zlokalizowane poza miejskimi ośrodkami z utrudnieniami do ich dostępu przez straż pożarną. Stąd zabezpieczenie przed pożarami takich obiektów jest bardzo ważne, tym bardziej, że pomimo rozwoju techniki i technologii, pożary tych obiektów zdarzają się coraz częściej. A zatem czy aktualnie istnieje możliwość takiego przeciwogniowego zabezpieczenia drewnianych obiektów, aby „w dyskretny” sposób zabezpieczyć je przed rozprzestrzenianiem się ognia z wykorzystaniem nowoczesnych środków ogniochronnych? Obniżenie palności i szybkiego rozprzestrzeniania się płomieni w tych obiektach stwarza nadzieję na zapobiegnięcie kompletnego ich spalenia. Przy doborze środków ogniochronnych i systemów zabezpieczenia należy brać pod uwagę również to, by te środki i systemy nie wywierały niekorzystnego wpływu na wygląd, higroskopijność i trwałość zabezpieczonego drewna zabytkowego. Za wielce efektywne uznaje się miedzy innymi transparentne powłoki pęczniejące w warunkach pożarowych, które to odcinają dostęp tlenu z powietrza poprzez wytworzenie izolacyjnej, niepalnej piany zapobiegającej penetracji ognia wewnątrz elementów drewnianych. Zastosowanie pasywnych systemów ochrony ogniowej, które mogą być połączone z zastosowaniem biocydów w zabytkowych budynkach drewnianych takich jak kościoły, skanseny, obniżając ilość nieszczęśliwych pożarów tych obiektów.
Utwór dostępny jest na licencji Creative Commons Uznanie autorstwa – Użycie niekomercyjne – Bez utworów zależnych 4.0 Międzynarodowe.
Publikowanie artykułów jest możliwe po podpisaniu zgody na przeniesienie licencji na czasopismo.