Jednowarstwowa nawierzchnia asfaltowa. Zachodnie wymagania w Polskich realiach

Piotr Koźlarek

Abstrakt

Polska sieć drogowa w około 95% składa się z dróg samorządowych. Ich stan techniczny w odniesieniu do stanu sieci autostradowej i sieci dróg krajowych jest zdecydowanie gorszy. Brak środków finansowych to jedna z podstawowych przyczyn tego stanu. W związku z tym poszukuje się technologii, które pozwolą na wykonanie remontu/naprawy możliwie szybko i tanio. Jednowarstwowa nawierzchnia asfaltowa jest takim rozwiązaniem, oferując przy tym podwyższoną trwałość. Za zachodnią granicą technologia ta odnalazła swoją pozycję w przepisach technicznych pod nazwą „Asphalttragdeckschicht”, i została oznaczona jako AC 16 TD. W ścisłym tłumaczeniu hasło to oznacza „nośną ścieralną warstwę (warstwę podbudowy)”. Technologia nawierzchni jednowarstwowej polega na wbudowaniu jednej (pojedynczej) warstwy o grubości od 5 do 10 cm z mieszanki mineralno-asfaltowej, która łączy w sobie funkcje dwóch warstw – warstwy podbudowy oraz warstwy ścieralnej, dzięki czemu jest odporna na oddziaływanie czynników atmosferycznych oraz zapewnia nośność odpowiednią do obciążenia ruchem. Niedostateczne środki finansowe, brak możliwości kilkudniowego wyłączenia z użytkowania drogi wymagającej remontu stało się podstawą do wykonania w dniu 11 maja 2013r., odcinka o długości 220m w Pruszkowie k. Warszawy w technologii nawierzchni jednowarstwowej. Przedsięwzięcie to stało się podstawą do zdobycia nowych pozytywnych doświadczeń z zachodnią technologią użytą w standardowych polskich realiach.