Pierwszy most inż. M. Lutosławskiego w Lublinie

Sławomir Karaś

Samodzielna Pracownia Architektoniczna; Wydział Budownictwa i Architektury; Politechnika Lubelska (Polska)
https://orcid.org/0000-0002-0626-5582

Olga Skoczylas

Samodzielna Pracownia Architektoniczna; Wydział Budownictwa i Architektury; Politechnika Lubelska (Polska)
https://orcid.org/0000-0001-6586-9207

Abstrakt

Problematyka zrównoważonego rozwoju, w tym budownictwa, obejmuje konieczny aspekt postępowania bez kompromisu dla rozwoju przyszłych pokoleń. Dotychczas zakłada się, że postęp jest nazbyt agresywny w stosunku do środowiska. Tak rzeczywiście jest w wielu przypadkach, które zostały dobrze udokumentowane, co nie znaczy, że nie podlegają krytyce. W niniejszym artykule podnosi się jeszcze inny problem – jest to mianowicie efekt zaniechania działań wyrównujących różnice cywilizacyjne. Występowanie dużych różnic w sensie infrastruktury komunikacyjnej pomiędzy różnymi regionami lub dużych różnic mentalnych, szczególnie związanych z niedostatecznym dostępem do edukacji, powoduje napięcia społeczne, wymuszony przepływ ludzi, co innymi słowy potęguje niestabilność i jest anty-zrównoważonym rozwojem. Zaniechania mogą dotyczyć elementarnych działań w zakresie budownictwa. W artykule został podjęty problem technicznego dziedzictwa kulturowego. Rzecz dotyczy tzw. 1. mostu M. Lutosławskiego w Lublinie. Wieloletnie zaniedbania spowodowane niedostatkiem wiedzy o wartości mostu, jego unikalności sprawiły, że konstrukcja jest bliska stanowi granicznemu w sensie norm technicznych. To nie znaczy, że lada moment ulegnie katastrofie, ale każdy następny rok jej trwania to dalszy rozwój korozji i podrażanie kosztów przyszłego remontu. W sensie zrównoważonego rozwoju – należy czynić starania by nie zubożyć przyszłych pokoleń o materialny unikalny zabytek.

Słowa kluczowe:

mosty, zrównoważone budownictwo, Hennebique, M. Lutosławski