Czynniki społeczno-ekonomiczne związane z cenami domów. Dowody oparte na kluczowych danych makroekonomicznych na świecie

Celem niniejszego artykułu jest ocena związku między czynnikami makroekonomicznymi, a cenami domów w wybranych krajach OECD. W artykule autorzy opisują wybrane czynniki społeczno-ekonomiczne, adaptują przejrzystą metodologię opartą na bazie danych OECD i wyciągają wnioski rzucające światło na główne czynniki kształtujące trendy cen nieruchomości. Dwie główne informacje ekonomiczne, inflacja i produkt krajowy brutto (PKB), zostały przeanalizowane dla krajów członkowskich i nieczłonkowskich OECD, dla których pełne dane zostały udostępnione na okres 1990-2020. OECD dostarcza dane dla 60 krajów, z których 38 jest członkami organizacji. Niemniej jednak, ze względu na brakujące obserwacje w niektórych krajach, analiza została przeprowadzona dla 19 z nich. Celem badania było określenie, jak dynamika PKB i inflacji jest skorelowana ze zmianami cen nieruchomości. Spośród analizowanych krajów, Japonia i Republika Południowej Afryki mogły być wyróżnione jako wyjątki pod względem inflacji, natomiast w przypadku PKB wyróżniały się Włochy, Japonia, Irlandia i Norwegia. Dodatkowo, 12 reprezentatywnych krajów zostało opisanych szczegółowo. Te kraje składały się z czterech grup po trzy kraje, podzielone według dwóch kryteriów: pierwszego, na podstawie najwyższego i najniższego współczynnika korelacji, oraz drugiego, na podstawie miary użytej do obliczenia współczynnika korelacji (korelacji cen domów z PKB i korelacji cen domów z inflacją). Na podstawie analiz pokazano, że związek między PKB a cenami domów jest silniejszy niż między inflacją a cenami domów – w większości przypadków ceny rosły w podobnym tempie co PKB. Szczególnie wysoką korelację między PKB a cenami domów stwierdzono w Norwegii, Nowej Zelandii i Szwecji, wskazując na potencjalnie wyższą elastyczność popytu na mieszkania w odpowiedzi na zmiany w bogactwie mieszkaniowym w tych wysoko rozwiniętych krajach, charakteryzujących się szczególnie niskimi kosztami transakcji mieszkaniowych i efektywnym rynkiem hipotecznym. Wnioskowano, że takie cechy prowadzą do wyższej elastyczności bogactwa popytu na nowe domy.