Symultaniczność i kompilacja a obraz miejsca

Grzegorz Nawrot

Abstrakt

Architektura – jest wydzielaniem przestrzeni, konstruowanym z tworzywa, będącego kompilacją elementów materialnych i niematerialnych. Życie człowieka ma charakter przestrzenny, odbywa się w przestrzeni jego egzystencji: przez niego wytworzonej i zastanej. Człowiek egzystuje w przestrzeni behawioralnej, wśród architektury miasta, która jest swoistym medium – środkiem przekazu informacji składających się sumarycznie na percepcjonowane przez niego treści. Mieszka w przestrzeni realnej i wirtualnej oraz w przestrzeni będącej synergią zbudowaną z obu.
Węzeł – to miejsce spotkań: pasaży, ulic… Konstruowany jako miejsce formalnie i funkcjonalnie ważne: do spotkań w mieście. Ma swoje działanie synergiczne. Budowanie węzłów – to budowanie możliwości do powstawania potencjalnych Miejsc Strategicznej Interwencji. To miejsca: kreowania zdarzeń i swoista furtka do różnorakich doznań, percepcji świata materialnego i wirtualnego oraz fantasmagorii – będących konsekwencja ich wzajemnych relacji. Konstruują je: znaczenie w geografi i miasta, znaczenie użytkowe, uformowanie kubaturowe, wydarzenia historyczne i współcześnie przekazywane informacje.
Miasto, to co prawda duży dom – ale przy założeniu, że węzeł miejski jest projektowany, a nie powstaje przypadkowo, jego wybudowanie – jako obiektu architektonicznego, zespołu takich obiektów bądź założenia urbanistycznego – nie musi być krótsze niż konstruowanie w nim treści.