Międzyrzecki Rejon Umocniony – w oczekiwaniu na adaptacje i modernizacje

Bartosz Michalak

Abstrakt

Pomiędzy Wrocławiem a Krosnem Odrzańskim, w latach 1928 – 1944, zbudowano około 650 żelbetowych schronów bojowych i biernych. Na odcinku ok. 250 km wzniesiono zarówno niewielkie obiekty przeznaczone dla dwóch, trzech osób jak i obiekty mieszczące całe podziemne koszary. Ponadto stawiano betonowe zapory przeciwczołgowe, budowano tamy, zapory, przeprawy mostowe i inne betonowe konstrukcje. Ważnym odcinkiem tych umocnień wschodnich granic Niemiec był Międzyrzecki Rejon Umocniony (MRU), obecnie w województwie lubuskim. Od lat 70. XX w.obiekty te nie pełnią pierwotnych funkcji. Jest to jednak nadal jeden z największych systemów obronnych na świecie. Długość podziemnych korytarzy wynosi ponad 30 km. Przyroda z czasem wykorzystała te pomieszczenia jako naturalne siedlisko dla dziesiątków tysięcy nietoperzy. Niestety, wciąż nie ma konkretnego planu zmiany ich funkcji. Wykorzystanie tych budowli dla współczesnych celów będzie wymagało ogromnych środków finansowych ale przede wszystkim interesujących idei i odważnych projektów.
W artykule przedstawiono historię oraz opis kompleksu a także propozycje adaptacji schronów na nowe cele. Istnieje kilka koncepcji a realizacja tych planów byłaby cenną inicjatywą związaną z ochroną tego wyjątkowego obszaru i znajdujących się na nim obiektów inżynierskich.