Rozwój zrównoważony z perspektywy systemowej: podejście kontekstowe

Rozwój zrównoważony jest wyrazem wspólnych aspiracji wyrażanych na całym świecie przez naukowców, polityków i opinię publiczną.  To nie tylko temat do dyskusji, ale także do podejmowania konretnych inicjatyw i to na różnych poziomach: lokalnych społeczności,  przedsiębiorstw, regionów, krajów i organizacji międzynarodowych. Zagadnienie zrównoważoności jest interdyscyplinarne i zakłada holistyczne podejście, które niedawno doprowadziło  do powstania nowej dyscypliny naukowej, którą jest  nauka dla zrównoważonego rozwoju.

Uznaje się, że podejście systemowe (teoria systemów) oferuje zbiór pojęć i metod właściwych dla wypracowania koncepcji, a także wdrażania rozwoju zrównoważonego w rzeczywistości.  Główną zaletą tego podejścia jest przezwyciężenie redukcjonizmu, który jest cechą charakterystyczną tradycyjnego traktowania zrównoważoności, zawężonego do ekologii i środowiska.

Alternatywa, którą  niesie ze sobą podejście systemowe, oparta jest na zasobach wiedzy odnoszącej się do złożonych współzależności występujących w świecie przyrody, społeczeństwie (w tym ekonomii), technologii i środowisku architektonicznym. Ujmując inaczej, podejście systemowe to podstawa, która jest trafna teoretycznie, a zarazem praktyczna, a która umożliwia zrozumienie złożonych problemów i przedstawia możliwe sposoby ich rozwiązania. Cechą szczególną tego podejścia jest zdolność do kreowania nowych szeroko zakrojonych koncepcji, które będą możliwe do wykorzystania w przyszłych tak teoretycznych, jak i praktycznych przedsięwzięciach. Wśród przykładowych koncepcji wskażmy na systemografię, syntensegrację i konkuperację. W niniejszym artykule zaproponowano kolejną taką koncepcję – to synteza zakorzeniona w duchu danego miejsca i czasu.