Wystarczalność i samozaopatrzenie – w sprawie dwóch ważnych dla zrównoważonego rozwoju idei

Od 1992 r., kiedy w Rio de Janeiro odbyła się konferencja ONZ na temat środowiska i rozwoju, starania ludzkości, aby zmierzać w kierunku zrównoważonego rozwoju, wydawają się być niewystarczające, jak pokazała kolejna konferencja z 2012 r. Jedna z przyczyn tego stanu związana jest z tym, że wśród różnych dyskutowanych ścieżek, które mają prowadzić do zrównoważoności, większe wsparcie otrzymują te, które nadal bazują na wzroście ekonomicznym i materialnym aniżeli te, które kwestionują paradygmat wzrostu. Pośród tych ostatnich znajdują się podejścia odwołujące się do wystarczalności i samozaopatrzenia. W ramach tej pierwszej analizie poddaje się przyczyny i (domniemane) dobrodziejstwa związane z ciągłym wzrostem dóbr materialnych i niematerialnych. Na podstawie żądania, aby nie zmuszać ludzi ciągle chcieć więcej, podejście te wskazuje ścieżkę do strukturalnej przemiany społeczeństwa. Natomiast podejście odwołujące się do samozaopatrzenia stara się wskazać drogi do osiągnięcia większej autonomii i lepszej jakości życia poprzez wzmocnienie regionalnego, lokalnego i indywidualnego samozaopatrzenia. Aby zapewnić zgodność ze zrównoważonym rozwojem, musi istnieć możliwość wolnego wyboru tych dwóch styli życia, nie mogą one być narzucone z góry.