Paradygmat konsensus społeczny dla kształtowania ładu strukturalnego w zarządzaniu rozwojem

Celem niniejszego artykułu jest wskazanie istoty konsensusu społecznego, jego genezy i ewolucji: od normy wpisanej w naturę ludzką do paradygmatu. Charakterystyka wybranych dziedzin zarządzania, w których konsensus znajduje zastosowanie i ocena ich skutków. Próba wskazania uwarunkowań niezbędnych dla sprawnego i efektywnego funkcjonowania konsensusu.

Hipoteza przyjęta dla badań: Poprawa efektywności i sprawności w stosowaniu paradygmatu konsensus społeczny w zarządzaniu rozwojem przez władzę publiczną uwarunkowana jest jego budowaniem i weryfikowaniem w oparciu o normy składowe Konstytucji Świata.

Wnioski wynikające z rozważań:

• konsensus społeczne – ukształtowany w wyniku jego ewolucji jako paradygmat – jest nadal miernikiem godności człowieka, demokracji i wolności;


• jego wiarygodność w funkcjonowaniu konsensusu społecznego zapewniają normy, składowe Konstytucji Świata – tak po stronie jego podmiotów, pośredników i adresatów;


• strażnikiem konsensusu społecznego jest warstwa społeczna – inteligencja;


• za warunki funkcjonowania konsensusu społecznego – we wszystkich wymiarach – wymiarach odpowiada państwo.